O Facundo Campazzo αναμένεται να “κοπεί” από τους Dallas Mavericks και να αποκτηθεί στη θέση του ο Kemba Walker και τίθεται ένα σημαντικό ερώτημα. Τι είναι καλύτερο, η άκρη του πάγκου στο NBA, ή βασικότατος στην Ευρώπη;
Οι παλιοί καμιά φορά, προσπαθώντας να δώσουν θετικό πρόσημο σε μια επιλογή, ακόμα κι αν αυτή οδηγούσε σε χειρότερη κατάσταση έλεγαν μια φράση: “Καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη”.
Για έναν μπασκετμπολίστα που προσπαθεί να ανεβάσει τις “μετοχές” του στο… χρηματιστήριο του NBA, χωρίς να είναι elite κατηγορίας, τα πράγματα είναι ζόρικα. Ειδικά δε όταν αυτός είναι μη Αμερικανός.
Ο Facundo Campazzo βλέπει τη συνεργασία του με τους Dallas Mavericks να φτάνει στο τέλος της και το… φάντασμα του Kemba Walker να βγαίνει από τη ναφθαλίνη. Η αγαπημένη του Ρεάλ όπως πάντα το περιμένει, όπως συνέβη και με τον συμπατριώτη του, Gabriel Deck πέρυσι.
Κάθε Campazzo, κάθε Deck, κάθε Dorsey, κάθε Θανάσης, κάθε Raul Neto έχει ένα δίλημμα. Βασικός στην Ευρώπη ή παγκίτης στην Αμερική. Η επιλογή δεν είναι απλή, αλλά ξεκάθαρη, αναλόγως τον προτεραιοτήτων που θέτει κάθε παίκτης σε παρόμοια κατάσταση.
Αν κάποιος αποφασίσει να το παλέψει μέχρι τέλους, γνωρίζει ότι οι δυσκολίες θα είναι πολλές. Το οικονομικό είναι το ένα κομμάτι. Σημαντικό μεν, όχι όμως πάντα το κύριο. (Αν θέλει κάποιος ξεκούραστο χρήμα υπάρχει πάντα και η Κίνα). Συνεχείς προπονήσεις και αγώνες κυρίως στην G-League για να “ψηθεί”. Αν καταφέρει να αντέξει, αρχίζοντας κάπως να κερδίζει πόντους εμπιστοσύνης του coach, έχει άλλα… βουνά ν’ ανέβει.
Επί παραδείγματι ο Luka Doncic είναι ο απόλυτος αστέρας για τους Τεξανούς. Όπως είναι λογικό παίρνει τη μερίδα του λέοντος σε κατοχές και λεπτά συμμετοχής, σε σημείο που ο Jason Kidd ξεχνάει να τον βγάλει. Άρα οι υπόλοιποι ανταγωνίζονται τις θέσεις με πολύ μικρά χρονικά περιθώρια. Κι έχει… καεί ήδη ο Dennis Smith Junior, που τώρα κάπως το παλεύει στους Hornets, ενώ ο Jalen Brunson πήγε στους Knicks για να γίνει το δικό τους cornerstone για το μέλλον.
Από την άλλη πλευρά, όποιος επιλέξει Ευρώπη θα βρει μεν λιγότερους αγώνες, αλλά πολύ ξύλο. Τα ματς είναι έντονα και πάνε όλα στη δύναμη, είτε σε διασυλλογικές διοργανώσεις, είτε σε εγχώρια πρωταθλήματα.
Οι προπονητές εκεί δεν είναι χαλαροί, ούτε αφήνουν τόσο πολύ το ταλέντο να δράσει. Και ειδικά όταν ένας παίκτης ανήκει σε μια κορυφαία ομάδα μιας χώρας ναι μεν υπάρχει πίεση για νίκη κάθε φορά, τη συνοδεύει όμως και διαφορά ποιότητας απέναντι στον αντίπαλο, με πρωταθλήματα δύο και τριών ταχυτήτων.
Η Ευρώπη έχει πολλή τακτική μέσα, θυσιάζοντας αναπόφευκτα το θέαμα, με το NBA να υπερτερεί σε αυτό το κομμάτι, αλλά και στο σύνολο. Πλέον η Γηραιά Ήπειρος χρησιμεύει ως ενδιάμεσος σταθμός πριν την είσοδο στον μαγικό κόσμο, ή μια δεύτερη ευκαιρία σ’ αυτόν. Ο Khem Birch λόγου χάρη τόνιζε πολλές φορές στην παρουσία του στον Ολυμπιακό πως ο στόχος του είναι το NBA. Δεν είναι βασικός, αλλά ουδόλως ενοχλείται.
Όλη η αφρόκρεμα βρίσκεται καλώς ή κακώς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μόνο το πρόσφατο Eurobasket να κοιτάξει κάποιος το μάτι του θα μείνει κυρίως στους NBAers που πήραν μέρος, αλλά και στις απουσίες αυτών.
Το NBA παραμένει το θεαματικότερο και ομορφότερο πρωτάθλημα του κόσμου. Η Ευρώπη απέχει παρασάγγας σε επίπεδο παιχνιδιού και ονομάτων. Ναι αεράμυνες παντού υπάρχουν, όμως ακόμα και η regular season, που είναι τελείως διαφορετική από τα playoffs, εξακολουθεί να είναι ελκυστικότερη και δυσκολότερη βέβαια από τα δικά μας μέρη.
Οι επιλογές είναι δύο. Μένεις, ή φεύγεις. Με τα υπέρ και τα κατά τους. Δυσκολία και συνεχής ανταγωνισμός, εσωτερικός και εξωτερικός, από τη μια, σιδηρά πειθαρχία, δύναμη και εν μέρει ευκολότερη δουλειά από την άλλη.
Όποιος μένει χαζός δεν είναι, όποιος δεν το πράττει επίσης. Όλα είναι θέμα προτιμήσεων και προτεραιοτήτων, με μεγάλη και σαφή διαφορά βέβαια μεταξύ των επιλογών.
