«Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ/ Και βλέπω έναν τύπο μαζί με σένανε/ Και σκύβω το κεφάλι να μη με δεις εσύ/ Θολώνει το μυαλό μου και σκίζεται η γη/ …/ Τριγύρω κουβεντιάζανε για τα πολιτικά/ Και πώς ο Μαύρος σούταρε δοκάρι την μπαλιά/ Κι εγώ ο μαύρος τώρα δα βλέπω πως μια στιγμή/ Να σβήσει η ζωή μου ήτανε αρκετή/ Τ’ Αγίου Βαλεντίνου, αχ πίκρα και καημέ/ Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ» έγραφε πριν από πολλά χρόνια ο Μανώλης Ρασούλης, αποτυπώνοντας την ιστορία του θρυλικού καφενείου της πλατείας Παγκρατίου στον αριθμό 3.
Σε ηλικία 93 ετών “έφυγε” ο Χρήστος Λέντζος, γνωστός ως ο βασιλιάς του φραπέ. Ξεκίνησε ως ζαχαροπλαστείο το 1964 και κατάφερε να γίνει διάσημο λόγο του φραπέ του, με διαφορά ο καλύτερος φραπές της πόλης, ανθρωποι όλων των ηλικιών έψαχναν να βρουν τραπέζι γιατί ότι ώρα κι αν περνούσες το μαγαζί ήταν γεμάτο από κόσμο. Δυστυχώς το 2013, μέσα στην οικονομική κρίση έβαλε λουκέτο, έπαιξε ρόλο και ότι ο κόσμος άλλαξε τις προτιμήσεις του με την άνοδο του εσπρέσο στη ζήτηση των καταναλωτών και τα νέα καφέ, που άνοιξαν.
Όσο για το “μυστικό” του τέλειου φραπέ, ήταν η αφθονία σε καφέ και ζάχαρη και το χτύπημα σε μεγάλο γυάλινο και όχι πλαστικό μπλέντερ για αρκετή ώρα. Η γεύση του βρισκόταν στην άφθονη ποσότητα καφέ και ζάχαρης, που έβαζε και στο ανακάτεμα. Χρησιμοποιούσε μόνο γυάλινο μπλέντερ. «Η ποιότητα εξαρτάται από την ποσότητα» έλεγε ο ίδιος ο Χρήστος Λέντζος. Αν ήθελες ένα ποιο πικρό καφέ, ο Λέντζος πρόσθετε μια επιπλέον κουταλιά καφέ από πάνω, γνωστή ως «καπάκι».
Πριν από μόλις 1 περίπου χρόνο, άνοιξε στο Παγκράτι με την άδεια του ίδιου του Λέντζου ξανά το ιστορικό καφέ και αναβίωσε το μυθικό πλέον φραπέ του. Στο ίδιο σημείο – στην ίδια οδό κάποιος μπορεί να συνεχίσει να απολαμβάνει τον καφέ του κυρ Χρήστου!
