Σαν σήμερα το 1993, αποφάσισε να φύγει από αυτόν τον κόσμο σε ηλικία 53 ετών η ποιήτρια, Κατερίνα Γώγου.
Ξεκίνησε από μικρή την καριέρα στην ηθοποιία, αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Η Κατερίνα Γώγου εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο με τον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου το 1961, στο έργο των Ευαγγελίδη – Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό». Οι περισσότερες ταινίες όπου συμμετείχε, ήταν παραγωγής Φίνος Φιλμς.
Τα ποιήματα της είναι γνωστά για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό χαρακτήρα τους. Μάλιστα σε ένα από αυτά δεν είχε κρύψει τη σχέση που είχε με τον Παναθηναϊκό και την θύρα 13.
Έγραφε στη συλλογή «Το ξύλινο παλτό» (Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1982):
Πάνω μου θα περάσουνε
οι μπότες των καταχτητών
με το ρυθμό τους
της ντίσκο.
Μπέρτες θ’ ανεμίζουν ποιητές
και το κεφάλι θα μου λιώνουνε
φώτα χιαστί
σοσιαλφασιστικών αυτοκινήτων.
Φωνές θα με σκυλεύουνε.
Τα μάτια μου βασιλεμένα επάνω θα κοιτάν
ήλιοι θ’ ανεβοκατεβαίνουνε
στις πέρα συνοικίες
στιχάκια που δεν πρόλαβα
να κάνω για ζωή
αιμάτινη κλωστή
θα τρέχουν απ’ το στόμα μου
κι από την τρύπια τσέπη μου
χιλιάδες αποκόμματα της θύρας 13.
Στο δεξιό πεζοδρόμιο, ανεβαίνοντας για Παναθηναϊκό,
Ο Παναθηναϊκός, η Λεωφόρος Αλεξάνδρας, η Αθήνα ήταν μέρος της ζωής της. Το 1990 γύριζε τον χρόνο πίσω. Στο κείμενό της με με τίτλο «Σαμπάνια και ρετσίνα» μιλά για την Αλεξάνδρας στα μέσα της δεκαετίας του ’60:
«Καλοκαιρινό νυχτερινό…
Η λεωφόρος Αλεξάνδρας είκοσι πέντε χρόνια πίσω… Ζωή. Ζωή. Ζωή.
Στο δεξιό πεζοδρόμιο, ανεβαίνοντας για Παναθηναϊκό, τα θέατρα. Το ένα πλάι στο άλλο, τα φώτα, καθένα πιο φωτεινό απ’ το άλλο. Τα ονόματα των ηθοποιών, το ένα δυνατότερο απ’ το άλλο, οι γυναίκες όμορφες, όμορφες. Κι άλλο οι άνθρωποι, ο κόσμος όλος γιορτή. Το «Μετροπόλιταν», εκεί που είναι το ξενοδοχείο «Παρκ», η «Φλορίντα», το θέατρο του Μπορνέλη, ιστορία αυτή, το «Θέατρο Παρκ». Εκείνη τη σεζόν είχα συμβόλαιο με τον Μακρίδη στο «Μετροπόλιταν». Βλαχοπούλου, Κωνσταντίνου, Βογιατζής…»
Πηγή: Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός
